Links
Het vooral in de Griekse overlevering genoemde, maar al ruim vóór David ook werkelijk bestaande (en verwoeste) Troje (of Tros, Troas), wordt sinds onheuglijke tijden beschouwd als de stad van waaruit Europa is bevolkt geworden. In een jongere versie van deze stad ontving de apostel Paulus in een visioen de oproep: ‘Kom over en help ons’. Het had tot gevolg dat nu vanuit datzelfde Troas/Troje ook het Evangelie verspreid werd door Europa. Troje was ooit primair gebouwd door Israëlieten. Toen in nieuwtestamentische tijd Juda het Woord afwees, ging dat naar Efraïm, de tien stammen, buiten het land van Judea. Bij het aanbreken van het Nieuwe Verbond vond het Evangelie in het verlengde daarvan een vruchtbare boden in de Angelsaksische landen. Uit Efraïm kwam de Gemeente van Christus voort. In de Bijbel waren het trouwens dikwijls eilanden die een rol speelden. Telkens weer klinken de woorden: ‘Sta op’ in de Bijbel. Opdat banden breken en gelovigen vrij worden.
“Alzo zal Mijn woord, dat uit Mijn mond uitgaat niet ledig tot Mij wederkeren.”
Rolmodellen voor gelovigen van nu zijn die van voorheen, in zowel het Oude als het Nieuwe Testament. De gelovigen in het Oude Testament vormen de ‘wolk der getuigen’ uit Hebreeën 12. Er is intussen wel een verschil. De nieuwtestamentische gelovigen zijn door de opstanding van Christus erfgenamen van een beter verbond en krijgen deel aan de aan Abraham gedane beloften en hebben hemels burgerschap. Alle anderen – nu in het dodenrijk verkerenden – zullen voor de Grote Witte Troon (op de Jongste Dag) worden geoordeeld met als criterium het Boek des Levens. Komen zij daarin voor dan zullen zij leven op de nieuwe aarde (niet in de hemel). Christus Zelf is voor gelovigen het doorslaggevende voorbeeld als Hoofd van Zijn gemeente en Eersteling van een nieuwe schepping. Het is de bedoeling dat kinderen Gods ook zonen worden, langs de weg van de genade en niet die van de wet. Leven uit genade houdt in dat lang niet alles nuttig is en in de Bijbel voorkomende gelovigen zijn daarin tot voorbeeld gesteld.
“Alzo wij zo groot een wolk der getuigen rondom ons hebben liggende.”
De Gemeente van Christus bestaat pas sinds Zijn opstanding en is dus niet, zoals vaak wordt gezegd, ‘de kerk van alle eeuwen’, die sinds Adam en Eva al zou zijn gevormd. In het Oude Testament hadden gelovigen nog niet de Heilige Geest in zich, zoals nu de eerstelingen van een nieuwe schepping. De gelovigen onder het Nieuwe Verbond volgen de Eersteling, Die was beloofd aan de vaderen en het Beeld is van de onzienlijke God. Met Christus, de Hogepriester van Zijn Gemeente, zijn de eerstelingen ook erfgenamen. Zij vormen Zijn lichaam, waarin ieder lid een functie heeft. De leden samen vormen dus het lichaam van de Heer, dat een tempel is. Omdat lichaam en Hoofd een geheel vormen, komt Hij daarmee ook weder, nadat de Gemeente door de opname met Hem is verenigd. De Gemeente is dus een selectieve groep van (uit) geroepenen, om de heerlijkheid met Hem te delen.
“Gij zijt gekomen tot het hemels Jeruzalem.”
Omdat Israël noch de wereld de waarheid wilde horen, werd destijds de zogenoemde ‘intocht in Jeruzalem’ van de Heer voor Hem een allerminst feestelijke gebeurtenis. Hij weende op de Olijfberg, nabij Jeruzalem, over die stad. Daarna vond de tempelreiniging plaats, want men dreef in Gods tempel handel. En iedere avond keerde Hij naar die berg terug. Na Zijn opstanding vertrok Hij van diezelfde Olijfberg – buiten de stad – naar de hemel. Dáár zal hij weerkomen om alsnog die Israëlitische hoofdstad in te trekken. Maar nu gaat wat Hem betreft alles, sinds er een einde kwam aan Zijn aardse loopbaan, buiten Jeruzalem om. Met Hem zijn gelovigen erfgenamen, die nu al maaltijd met Hem houden in de Opperzaal van de hogere dingen (waarover religie een sluier legt), die een regelrecht gevolg zijn van Zijn verrijzenis. Zijn koninkrijk is nu nog niet op aarde gevestigd, maar in de hemel. En van het nieuwe leven onder het dito Verbond zijn de tekenen van brood en wijn een uitbeelding. Omdat gelovigen bij Hem aan tafel mogen zitten.
“Hem zij de heerlijkheid in de Gemeente.”
Omdat Israël zich aan de Steen stootte en daarmee ongehoorzaam werd aan de opdracht een zendingsvolk te zijn, ging het Woord van God naar de Gemeente van Jezus Christus. Die is nu het uitverkoren volk, niet het Joodse, zoals sommigen zeggen, en kreeg van God Zelf Zijn Woord. De leden van dat Lichaam van Christus, zoals de gemeente ook heet, vormen samen een tempel van geroepenen, ofwel de ecclesia. Die roeping heeft een doel, namelijk het zoonschap en de hoop daarop. Wie bij de gemeente horen, zijn ook geroepen tot gemeenschap met de Zoon van God, met Wie zij één plant zijn geworden in Zijn dood en opstanding, en tot in genade Die te openbaren. De roeping van de heiligen betreft ook vrede, heiligmaking en een wandel in het licht, als geroepen uit de duisternis. Ofwel: het gaat om een hemelse roeping tot heerlijkheid, waar een deugdzame weg heen leidt. In de zekerheid dat de Heer Zelf een erfenis bewaart voor degenen die Hij Zijn broeders noemt.
“Die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt.”
Het Evangelie omvat alles wat God heeft beloofd. Dat is méér dan het bericht dat de mensen Jezus nodig hebben. Niet dáár zou de prediking over moeten gaan, maar over wat God doet. Daarbij heeft Hij mensen niet nodig, maar gebruikt hen wel en toont daarin Zijn genade. In het Nieuwe Verbond wordt gelovigen “genade en vrede” aangereikt. Hun geloof en liefde groeit naarmate zij Zijn betrouwbare Woord beter leren kennen. Paulus roemde de Thessalonicenzen omdat zij, ondanks vervolging, trouw bleven aan het Woord, dat gelovigen leert in het Koninkrijk Gods waardig te wandelen. Wie aan het Woord geen gehoor geeft, zal worden geoordeeld als Christus met Zijn Gemeente, na haar opname, wederkeert. Dat gebeurt nadat de antichrist zich keert tegen God en gelovigen, leest men o.a. in 2Thes.1. Het Woord van God spreekt maar over één Gemeente, die nog steeds wordt uitgebreid en Zijn huis is. En al zijn beloften gingen al gedeeltelijk, en wat daarvan overblijft gaat nu en in de toekomst in vervulling.
“Want u is uit genade gegeven in de zaak van Christus niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden.”
Dat de Heere Jezus Christus het Hogepriesterschap onder het Nieuwe Verbond kreeg na Zijn opstanding uit de dood, staat in Hebreeën duidelijk en in andere Schriftgedeelten verborgen, zoals in Johannes 13, waar de voetwassing aan de orde komt. Als Hogepriester doet Hij een werk aan Zijn volk, de Gemeente, die deel heeft aan Zijn priesterschap. Hij doet een verzoenend werk en is trouw aan Zijn huis, zoals Mozes destijds aan het zijne. Toen de Heere Jezus de wereld met God verzoende, was dat geen hogepriesterlijk werk. Dat kwam pas daarna, een Bijbelse waarheid die men helaas kwijt raakte. Door wat Christus als Hogepriester nu doet, worden gewetens van gelovigen gereinigd. Het betekent dat God door het werk van de Hogepriester hun zonden niet meer gedenkt en zij Hem mogen dienen. Dat niet doen, omdat men in zondige staat verkeert, is een drogreden. Veel christenen blijken, anders dan Hij, hun zonden nog wel te gedenken. Hun lichaam ten dienste van Hem stellend, ontmoeten gelovigen elkaar bij de troon van Zijn genade.
“En Hij begon de voeten der discipelen te wassen en af te drogen.”
De ladder naar de hemel uit de droom van Jacob, waarop engelen opklommen en daalden, was een profetische verwijzing naar Christus en Zijn Gemeente, die uit boden (engelen) bestaat en de lang verwachte boodschap heeft te vertellen. Voordat de Zoon des Mensen (weergegeven als ladder van Steen) wederkomt, zal Hij gelovigen tot Zich nemen om later met hen naar de aarde te komen. Dat is een zaak van opklimmen en nederdalen, zoals via de Jacobsladder. De Gemeente, waaraan nu het Woord Gods is toevertrouwd, is nu al in de hemel geplaatst, maar heeft – Christus vertegenwoordigende – nog de taak op de aarde dat Woord te verkondigen. Door haar hemelse positie staat zij ook in de toekomst boven Israël, dat een aardse roeping heeft. De hemel is niet het hiernamaals, zoals vaak wordt gezegd, maar heeft een hoger niveau dan de wereld en is het domicilie van gelovigen, die overigens nog wel bij de aarde zijn betrokken.
“Maar gij zijt gekomen tot den berg Sion en de stad des levenden Gods.”
Geloof in de opname van de Gemeente verdraagt zich niet met de opvatting dat die de (reine) bruid van Christus is. Omdat men niet weet dat de Gemeente der eerstelingen Zijn lichaam is, waarbij gelovigen van vóór Zijn opstanding niet kunnen horen, komt men tot de vreemde conclusie die nergens in de Bijbel wordt getrokken. Er ligt een vervangingsleer aan ten grondslag, waarin de Gemeente de voortzetting van Israël is. In Efeze 5, waaraan men de opvatting soms ontleent, worden de woorden bruid en bruidegom niet gebruikt en gaat het om de gemeenschap van man en vrouw. De bruid daarentegen is verloofd, maar niet gehuwd, al is er wel een belofte van trouw. Dat was het geval met Jozef en Maria. Over haar was gezegd dat de maagd een mannelijke zoon zou baren, de uit Israël voortgekomen Gemeente, met een hemelse bestemming. Die heeft gemeenschap met de Heer en kan alleen daarom al niet de bruid zijn, die Israël heet en straks op aarde regeert. Als Christus met Zijn lichaam, de Gemeente, weerkomt ontmoeten twee volken elkaar: de Gemeente en het gezochte Israël: Christus’ bruid.
“Want wij zijn leden Zijns lichaams.”
Zeven jaren voordat Christus Zijn koninkrijk op aarde vestigt, zoals nu in de hemel, is Zijn gemeente al weggevoerd. De eerstgeborenen gaan collectief Hem tegemoet. Hij komt dus nog niet naar de aarde om hen te halen. Bij Zijn wederkomst vormen die heiligen, zoals zij in de Schrift worden genoemd, Zijn lichaam. Volgens Openbaring volgen zij Hem op witte paarden. De Gemeente is er bij betrokken als de Zoon zijn rechten op aarde opeist. Gelovigen zijn dan van kinderen gegroeid tot zonen. Op weg naar die toekomst, Zijn komst met de Gemeente in heerlijkheid, is hun opdracht nu waardig aan hun hoge roeping te wandelen, opdat zij te Zijner tijd daarmee in overeenstemming worden geacht. In de periode tussen opname van de Gemeente en de wederkomst van Christus zullen twee getuigen het Evangelie prediken en daarna de 144.000 uit Israël. Door lijden heen wordt de Gemeente, zoals het met haar Heer ging, verheerlijkt.
“Dan zal de Heere, mijn God, komen en al de heilige engelen met U, o Heere…”
Nadat Paulus en Bárnabas hun eerste zendingsreis naar Cyprus maakten, zoals beschreven in Handelingen 13, volgden velen hun voorbeeld. Barnabas had van oorsprong de naam Jozef en is een type van de tien stammen. Die namen de prediking van de woorden Gods over van de tot ongeloof vervallen Joden (twee stammen). In het midden van dat ándere deel van Israël werd een priesterlijk en koninklijk volk, de Gemeente, geboren. Veel van de voortgang van de prediking van het Evangelie blijkt uit ongewijde geschiedenis, die niet met de voltooiing van de Bijbel ophield. In Zuid-Frankrijk en Klein Azië (Galatië) ontstonden al vroeg christelijke gemeenten. Daarheen en naar Engeland werd het Evangelie door apostelen gebracht. En vandaar over heel de wereld. In Rome, door Paulus evenals Spanje en Londen bezocht, leerde hij aan Joden – die onder de Messias het Davidische koninkrijk op aarde verwachtten – dat het koninkrijk Gods verborgen zou zijn in de hemel. Het is de boodschap die in Gods Woord is te vinden, dat wij zouden onderzoeken om – in tegenstelling tot wereldse religie – als gelovigen te weten wat ons door Hem is geschonken.
“Zondert Mij af beiden Bárnabas en Paulus tot het werk, waartoe Ik hen geroepen heb.”
Met Christus zal Zijn lichaam, de gemeente, verschijnen op aarde. De gelovigen zag Johannes, in een van de visioenen die hij voor het schrijven van Openbaring kreeg, op witte paarden en in dito linnen klederen, die verwijzen naar priesterschap en rechtvaardigheid. Ook de Heer Zelf rijdt op een wit paard. Wat Hij ontving deelt Hij met de Zijnen. Onder aanvoering van een der twee beesten willen legers van machthebbers oorlog voeren tegen Hem. Het andere beest is de antichrist, die zichzelf als God wil laten aanbidden, maar beide worden in de ‘poel des vuurs’ geworpen kort voor de jongste dag. Voor die tijd wordt de duivel voor duizend jaar gebonden, waarna hij korte tijd weer vrij komt en tenslotte diens uiteindelijke oordeel krijgt. Over gelovigen zal géén oordeel meer komen, want het ligt achter hen. Zij ontvingen in Christus’ opstanding eeuwig leven. Het boek Openbaring kent nauwelijks een chronologische volgorde en bestaat uit een verzameling van visioenen, die de vervulling van eerdere profetieën inhouden.
“Ik toch heb Mijn Koning gezalfd over Sion.”