Links
Het vooral in de Griekse overlevering genoemde, maar al ruim vóór David ook werkelijk bestaande (en verwoeste) Troje (of Tros, Troas), wordt sinds onheuglijke tijden beschouwd als de stad van waaruit Europa is bevolkt geworden. In een jongere versie van deze stad ontving de apostel Paulus in een visioen de oproep: ‘Kom over en help ons’. Het had tot gevolg dat nu vanuit datzelfde Troas/Troje ook het Evangelie verspreid werd door Europa. Troje was ooit primair gebouwd door Israëlieten. Toen in nieuwtestamentische tijd Juda het Woord afwees, ging dat naar Efraïm, de tien stammen, buiten het land van Judea. Bij het aanbreken van het Nieuwe Verbond vond het Evangelie in het verlengde daarvan een vruchtbare boden in de Angelsaksische landen. Uit Efraïm kwam de Gemeente van Christus voort. In de Bijbel waren het trouwens dikwijls eilanden die een rol speelden. Telkens weer klinken de woorden: ‘Sta op’ in de Bijbel. Opdat banden breken en gelovigen vrij worden.
“Alzo zal Mijn woord, dat uit Mijn mond uitgaat niet ledig tot Mij wederkeren.”
Rolmodellen voor gelovigen van nu zijn die van voorheen, in zowel het Oude als het Nieuwe Testament. De gelovigen in het Oude Testament vormen de ‘wolk der getuigen’ uit Hebreeën 12. Er is intussen wel een verschil. De nieuwtestamentische gelovigen zijn door de opstanding van Christus erfgenamen van een beter verbond en krijgen deel aan de aan Abraham gedane beloften en hebben hemels burgerschap. Alle anderen – nu in het dodenrijk verkerenden – zullen voor de Grote Witte Troon (op de Jongste Dag) worden geoordeeld met als criterium het Boek des Levens. Komen zij daarin voor dan zullen zij leven op de nieuwe aarde (niet in de hemel). Christus Zelf is voor gelovigen het doorslaggevende voorbeeld als Hoofd van Zijn gemeente en Eersteling van een nieuwe schepping. Het is de bedoeling dat kinderen Gods ook zonen worden, langs de weg van de genade en niet die van de wet. Leven uit genade houdt in dat lang niet alles nuttig is en in de Bijbel voorkomende gelovigen zijn daarin tot voorbeeld gesteld.
“Alzo wij zo groot een wolk der getuigen rondom ons hebben liggende.”
De Gemeente van Christus bestaat pas sinds Zijn opstanding en is dus niet, zoals vaak wordt gezegd, ‘de kerk van alle eeuwen’, die sinds Adam en Eva al zou zijn gevormd. In het Oude Testament hadden gelovigen nog niet de Heilige Geest in zich, zoals nu de eerstelingen van een nieuwe schepping. De gelovigen onder het Nieuwe Verbond volgen de Eersteling, Die was beloofd aan de vaderen en het Beeld is van de onzienlijke God. Met Christus, de Hogepriester van Zijn Gemeente, zijn de eerstelingen ook erfgenamen. Zij vormen Zijn lichaam, waarin ieder lid een functie heeft. De leden samen vormen dus het lichaam van de Heer, dat een tempel is. Omdat lichaam en Hoofd een geheel vormen, komt Hij daarmee ook weder, nadat de Gemeente door de opname met Hem is verenigd. De Gemeente is dus een selectieve groep van (uit) geroepenen, om de heerlijkheid met Hem te delen.
“Gij zijt gekomen tot het hemels Jeruzalem.”
Omdat Israël noch de wereld de waarheid wilde horen, werd destijds de zogenoemde ‘intocht in Jeruzalem’ van de Heer voor Hem een allerminst feestelijke gebeurtenis. Hij weende op de Olijfberg, nabij Jeruzalem, over die stad. Daarna vond de tempelreiniging plaats, want men dreef in Gods tempel handel. En iedere avond keerde Hij naar die berg terug. Na Zijn opstanding vertrok Hij van diezelfde Olijfberg – buiten de stad – naar de hemel. Dáár zal hij weerkomen om alsnog die Israëlitische hoofdstad in te trekken. Maar nu gaat wat Hem betreft alles, sinds er een einde kwam aan Zijn aardse loopbaan, buiten Jeruzalem om. Met Hem zijn gelovigen erfgenamen, die nu al maaltijd met Hem houden in de Opperzaal van de hogere dingen (waarover religie een sluier legt), die een regelrecht gevolg zijn van Zijn verrijzenis. Zijn koninkrijk is nu nog niet op aarde gevestigd, maar in de hemel. En van het nieuwe leven onder het dito Verbond zijn de tekenen van brood en wijn een uitbeelding. Omdat gelovigen bij Hem aan tafel mogen zitten.
“Hem zij de heerlijkheid in de Gemeente.”
Omdat Israël zich aan de Steen stootte en daarmee ongehoorzaam werd aan de opdracht een zendingsvolk te zijn, ging het Woord van God naar de Gemeente van Jezus Christus. Die is nu het uitverkoren volk, niet het Joodse, zoals sommigen zeggen, en kreeg van God Zelf Zijn Woord. De leden van dat Lichaam van Christus, zoals de gemeente ook heet, vormen samen een tempel van geroepenen, ofwel de ecclesia. Die roeping heeft een doel, namelijk het zoonschap en de hoop daarop. Wie bij de gemeente horen, zijn ook geroepen tot gemeenschap met de Zoon van God, met Wie zij één plant zijn geworden in Zijn dood en opstanding, en tot in genade Die te openbaren. De roeping van de heiligen betreft ook vrede, heiligmaking en een wandel in het licht, als geroepen uit de duisternis. Ofwel: het gaat om een hemelse roeping tot heerlijkheid, waar een deugdzame weg heen leidt. In de zekerheid dat de Heer Zelf een erfenis bewaart voor degenen die Hij Zijn broeders noemt.
“Die Hij gerechtvaardigd heeft, dezen heeft Hij ook verheerlijkt.”
Het Evangelie omvat alles wat God heeft beloofd. Dat is méér dan het bericht dat de mensen Jezus nodig hebben. Niet dáár zou de prediking over moeten gaan, maar over wat God doet. Daarbij heeft Hij mensen niet nodig, maar gebruikt hen wel en toont daarin Zijn genade. In het Nieuwe Verbond wordt gelovigen “genade en vrede” aangereikt. Hun geloof en liefde groeit naarmate zij Zijn betrouwbare Woord beter leren kennen. Paulus roemde de Thessalonicenzen omdat zij, ondanks vervolging, trouw bleven aan het Woord, dat gelovigen leert in het Koninkrijk Gods waardig te wandelen. Wie aan het Woord geen gehoor geeft, zal worden geoordeeld als Christus met Zijn Gemeente, na haar opname, wederkeert. Dat gebeurt nadat de antichrist zich keert tegen God en gelovigen, leest men o.a. in 2Thes.1. Het Woord van God spreekt maar over één Gemeente, die nog steeds wordt uitgebreid en Zijn huis is. En al zijn beloften gingen al gedeeltelijk, en wat daarvan overblijft gaat nu en in de toekomst in vervulling.
“Want u is uit genade gegeven in de zaak van Christus niet alleen in Hem te geloven, maar ook voor Hem te lijden.”
Dat de Heere Jezus Christus het Hogepriesterschap onder het Nieuwe Verbond kreeg na Zijn opstanding uit de dood, staat in Hebreeën duidelijk en in andere Schriftgedeelten verborgen, zoals in Johannes 13, waar de voetwassing aan de orde komt. Als Hogepriester doet Hij een werk aan Zijn volk, de Gemeente, die deel heeft aan Zijn priesterschap. Hij doet een verzoenend werk en is trouw aan Zijn huis, zoals Mozes destijds aan het zijne. Toen de Heere Jezus de wereld met God verzoende, was dat geen hogepriesterlijk werk. Dat kwam pas daarna, een Bijbelse waarheid die men helaas kwijt raakte. Door wat Christus als Hogepriester nu doet, worden gewetens van gelovigen gereinigd. Het betekent dat God door het werk van de Hogepriester hun zonden niet meer gedenkt en zij Hem mogen dienen. Dat niet doen, omdat men in zondige staat verkeert, is een drogreden. Veel christenen blijken, anders dan Hij, hun zonden nog wel te gedenken. Hun lichaam ten dienste van Hem stellend, ontmoeten gelovigen elkaar bij de troon van Zijn genade.
“En Hij begon de voeten der discipelen te wassen en af te drogen.”
De ladder naar de hemel uit de droom van Jacob, waarop engelen opklommen en daalden, was een profetische verwijzing naar Christus en Zijn Gemeente, die uit boden (engelen) bestaat en de lang verwachte boodschap heeft te vertellen. Voordat de Zoon des Mensen (weergegeven als ladder van Steen) wederkomt, zal Hij gelovigen tot Zich nemen om later met hen naar de aarde te komen. Dat is een zaak van opklimmen en nederdalen, zoals via de Jacobsladder. De Gemeente, waaraan nu het Woord Gods is toevertrouwd, is nu al in de hemel geplaatst, maar heeft – Christus vertegenwoordigende – nog de taak op de aarde dat Woord te verkondigen. Door haar hemelse positie staat zij ook in de toekomst boven Israël, dat een aardse roeping heeft. De hemel is niet het hiernamaals, zoals vaak wordt gezegd, maar heeft een hoger niveau dan de wereld en is het domicilie van gelovigen, die overigens nog wel bij de aarde zijn betrokken.
“Maar gij zijt gekomen tot den berg Sion en de stad des levenden Gods.”
Geloof in de opname van de Gemeente verdraagt zich niet met de opvatting dat die de (reine) bruid van Christus is. Omdat men niet weet dat de Gemeente der eerstelingen Zijn lichaam is, waarbij gelovigen van vóór Zijn opstanding niet kunnen horen, komt men tot de vreemde conclusie die nergens in de Bijbel wordt getrokken. Er ligt een vervangingsleer aan ten grondslag, waarin de Gemeente de voortzetting van Israël is. In Efeze 5, waaraan men de opvatting soms ontleent, worden de woorden bruid en bruidegom niet gebruikt en gaat het om de gemeenschap van man en vrouw. De bruid daarentegen is verloofd, maar niet gehuwd, al is er wel een belofte van trouw. Dat was het geval met Jozef en Maria. Over haar was gezegd dat de maagd een mannelijke zoon zou baren, de uit Israël voortgekomen Gemeente, met een hemelse bestemming. Die heeft gemeenschap met de Heer en kan alleen daarom al niet de bruid zijn, die Israël heet en straks op aarde regeert. Als Christus met Zijn lichaam, de Gemeente, weerkomt ontmoeten twee volken elkaar: de Gemeente en het gezochte Israël: Christus’ bruid.
“Want wij zijn leden Zijns lichaams.”
Zeven jaren voordat Christus Zijn koninkrijk op aarde vestigt, zoals nu in de hemel, is Zijn gemeente al weggevoerd. De eerstgeborenen gaan collectief Hem tegemoet. Hij komt dus nog niet naar de aarde om hen te halen. Bij Zijn wederkomst vormen die heiligen, zoals zij in de Schrift worden genoemd, Zijn lichaam. Volgens Openbaring volgen zij Hem op witte paarden. De Gemeente is er bij betrokken als de Zoon zijn rechten op aarde opeist. Gelovigen zijn dan van kinderen gegroeid tot zonen. Op weg naar die toekomst, Zijn komst met de Gemeente in heerlijkheid, is hun opdracht nu waardig aan hun hoge roeping te wandelen, opdat zij te Zijner tijd daarmee in overeenstemming worden geacht. In de periode tussen opname van de Gemeente en de wederkomst van Christus zullen twee getuigen het Evangelie prediken en daarna de 144.000 uit Israël. Door lijden heen wordt de Gemeente, zoals het met haar Heer ging, verheerlijkt.
“Dan zal de Heere, mijn God, komen en al de heilige engelen met U, o Heere…”
Nadat Paulus en Bárnabas hun eerste zendingsreis naar Cyprus maakten, zoals beschreven in Handelingen 13, volgden velen hun voorbeeld. Barnabas had van oorsprong de naam Jozef en is een type van de tien stammen. Die namen de prediking van de woorden Gods over van de tot ongeloof vervallen Joden (twee stammen). In het midden van dat ándere deel van Israël werd een priesterlijk en koninklijk volk, de Gemeente, geboren. Veel van de voortgang van de prediking van het Evangelie blijkt uit ongewijde geschiedenis, die niet met de voltooiing van de Bijbel ophield. In Zuid-Frankrijk en Klein Azië (Galatië) ontstonden al vroeg christelijke gemeenten. Daarheen en naar Engeland werd het Evangelie door apostelen gebracht. En vandaar over heel de wereld. In Rome, door Paulus evenals Spanje en Londen bezocht, leerde hij aan Joden – die onder de Messias het Davidische koninkrijk op aarde verwachtten – dat het koninkrijk Gods verborgen zou zijn in de hemel. Het is de boodschap die in Gods Woord is te vinden, dat wij zouden onderzoeken om – in tegenstelling tot wereldse religie – als gelovigen te weten wat ons door Hem is geschonken.
“Zondert Mij af beiden Bárnabas en Paulus tot het werk, waartoe Ik hen geroepen heb.”
Met Christus zal Zijn lichaam, de gemeente, verschijnen op aarde. De gelovigen zag Johannes, in een van de visioenen die hij voor het schrijven van Openbaring kreeg, op witte paarden en in dito linnen klederen, die verwijzen naar priesterschap en rechtvaardigheid. Ook de Heer Zelf rijdt op een wit paard. Wat Hij ontving deelt Hij met de Zijnen. Onder aanvoering van een der twee beesten willen legers van machthebbers oorlog voeren tegen Hem. Het andere beest is de antichrist, die zichzelf als God wil laten aanbidden, maar beide worden in de ‘poel des vuurs’ geworpen kort voor de jongste dag. Voor die tijd wordt de duivel voor duizend jaar gebonden, waarna hij korte tijd weer vrij komt en tenslotte diens uiteindelijke oordeel krijgt. Over gelovigen zal géén oordeel meer komen, want het ligt achter hen. Zij ontvingen in Christus’ opstanding eeuwig leven. Het boek Openbaring kent nauwelijks een chronologische volgorde en bestaat uit een verzameling van visioenen, die de vervulling van eerdere profetieën inhouden.
“Ik toch heb Mijn Koning gezalfd over Sion.”
De mens is altijd een dienstknecht, c.q. slaaf. De brief aan Filémon, waarin Paulus de slaaf Onésimus naar de geadresseerde terugzendt, bevat alleen daarom al veel symboliek. De mens wordt geacht de Heer te dienen, zoals Onésimus (type van zowel heel de mensheid als de tien stammen), nadat die door Paulus’ boodschap tot geloof was gekomen. De natuurlijke mens leeft in slavernij, onttrekt zich aan God, gaat massaal niet in op Jezus’ roepstem en verbergt zich voor Hem, zoals eens Adam. Hoewel die tenminste nog reageerde op Gods stem, toen Hij riep: ‘Adam, waar zijt gij.’ Geenszins is de moderne opvatting juist dat ieder mens een parel in Gods hand is. Maar Hij roept hem wel op tot Christus te komen en zich nuttig voor Hem te maken, Wiens juk zacht en Wiens last licht is. De Bijbel leert dat de tien stammen wegliepen, maar eens, zoals Onésimus, terug zouden keren. Dáár werd geloofd in het aan Abraham beloofde Zaad, Christus, terwijl de Joodse overheid (twee stammen) ook na Diens opstanding Hem niet als de Messias wilde.
“Maar heeft Zichzelven vernietigd, de gestalte van een dienstknecht aangenomen hebbende, en den mensen gelijk geworden.”
Met de ‘eenheid in verscheidenheid’, die de Schepper aan mannen en vrouwen gaf, is de mensheid het niet eens. Die wil af van God, Diens scheppingsorde en het gezag van Zijn Woord, waardoor wie daaraan vasthoudt ‘achterlijk’ heet. Evenwel wordt alom in de wereld vrouwelijk en mannelijk getoond, overeenkomende met respectievelijk schepping en Schepper. Doordat men God als Gever en het mannelijke niet wil, blijft alleen het vrouwelijke (de schepping), de ontvanger, over. Daaruit kwam de natuurlijke mens voort, omdat het zaad van Gods Woord in het stof viel. Uit de gelijkenis van de zaaier blijkt dat slechts een gelovig overblijfsel vrucht draagt. Waar het schepsel zich openstelt voor God en Zijn Woord, ontstaat door wedergeboorte nieuw leven. Terwijl God zegt dat alle mensen zondaars zijn, lijkt een groeiende lhbti-gemeenschap trots op zonde te zijn, hetgeen in wetten wordt vastgelegd. De wereld is zwanger en in barensnood, maar bij de Gemeente, op weg naar zoonschap, begint de nieuwe schepping. Daarna volgen Israël en de volken. Tenslotte een nieuwe wereld.
“Het schepsel, als met opgestoken hoofde, verwacht de openbaring der kinderen Gods.”
Wat uit het Hebreeuws wordt vertaald met Grote Verzoendag (Jom Kippoer), grootste feest volgens de Mozaïsche wet, zou eigenlijk Grote Bedekkingsdag moeten heten. Maar onder het Nieuwe Verbond gaat het niet alleen om het bedekken van zonden, maar om een totaal veranderde relatie met de Heer. Daar wordt ook naar verwezen in het Nieuwe Testament via de oorspronkelijk Griekse woorden allasso en (nadrukkelijker) katallasso of zelfs apokatallasso. De gelovige is met God in een totaal andere – een nieuwe – relatie gebracht, die geenszins herstel van een vroegere is. Verzoening van gelovigen is nu ingrijpender dan alleen bedekking van het conflict met de Schepper. Wie is wedergeboren kwam in een compleet andere positie dan de Mozaïsche wet, waarvan hij juist werd verlost, kon voortbrengen. Door Christus Jezus gaat men ook niet terug, zoals sommigen denken, naar het Paradijs, waarin ooit Adam leefde, die een zondaar was. Wedergeboorte plaatst de gelovige in een nieuwe situatie, dankzij de Tweede Adam.
“En Hij heeft u, die eertijds vervreemd waart, en vijanden door het verstand in de boze werken, nu ook verzoend.”
Omdat men de Bijbel – en daarmee de waarheid – dicht deed, loopt de mensheid goeddeels achter sprookjes aan. Dat is een probleem van het westen, waar men menselijk denken boven God en Zijn Woord heeft geplaatst. Petrus zei, mede sprekend namens alle apostelen, geen fabelen – hoe kunstig die ook in elkaar zitten – te zijn nagelopen, maar het Woord van de Schepper als maatstaf te hebben geloofd. Dat is iets anders dan de bewering van wereldse filosofen dat God niet bestaat. Zij trappen in wat de leugenaar van den beginne hen voorhoudt. De tegenwoordige waarheid is het werk van Christus, Die Zijn gemeente bouwt. Naar haar toekomstige positie verwees wat de verheerlijking op de berg wordt genoemd, met Mozes, Elia, Christus en drie discipelen. Christus’ boodschap heeft de Gemeente nu uit te dragen. De wereld wil daar niet aan en bouwt een utopie door de aarde te willen klaar maken voor komende generaties, terwijl men mensen van vroeger onderontwikkeld vindt. Essentieel bleef voor Bijbelstudie dat men Gods Woord als één geheel accepteert en vers na vers bestudeert.
“Want wij zijn geen kunstelijk verdichte fabelen nagevolgd.”
De Gemeente van Christus, in haar hemelse positie, bestaat uit wie door wedergeboorte met Hem zijn opgestaan en daardoor delen in het eerstgeboorterecht. Petrus, Paulus en Jacobus spreken allen over diezelfde waarheid. Na met Jezus te zijn gestorven en begraven, ontvingen wedergeboren bij Zijn verrijzenis de Heilige Geest, Die zij in praktische levenswandel (de ziel) met zich omdragen in een sterfelijk lichaam, dat bij de opname van de Gemeente wordt verheerlijkt. Wedergeboorte is het begin van het nieuwe, dat uit het oude voortkomt. Het blijft de taak van de christen in geloof verantwoordelijkheid te dragen. In de hemel wordt een schat, de erfenis van het Koninkrijk, voor hem bewaard. Omdat vlees en bloed de hemel niet kunnen ingaan, zal lichamelijke verandering plaatsvinden. Dat is de levende (!) hoop van de gelovige, waaraan de ‘Hoopgever’ Zich houdt. Door verzoekingen, die beproevingen van het geloof uitwerken, oefent de Heer de Zijnen in hun geloofsleven, met de ‘kroon des levens’ in het verschiet. Overigens kan men van dat loon verliezen door in de praktijk de loopbaan niet te lopen overeenkomstig Gods Woord.
“Die naar Zijn grote barmhartigheid ons heeft wedergeboren tot een levende hoop.”
De door God via Mozes gegeven wet, beëindigde Hij bij de dood van de Here Jezus. Door Diens opstandig als de Gezalfde werd een Nieuw Verbond van kracht, waarin de genade heerst en niet meer de ‘tuchtmeester’, de wet voor het Joodse volk, die tot op Christus was en niet na Zijn verrijzenis. Paulus legt dat uit in Galaten 4. Terwijl een wet is voor kinderen, is de bedoeling dat het Nieuwe Verbond leidt tot geestelijke volwassenheid, waarin kinderen Gods, zonen in wording, verantwoordelijkheid in vrijheid dragen. Die zoonstelling geschiedt bij de opname van de Gemeente, maar wie daarvóór in feite geen zoon was, zal het ook daarbij niet zijn. De gelovige zou nú al daartoe opgroeien en de daarvoor benodigde voeding tot zich nemen uit het Woord der Waarheid. Onder het oude verbond gold de slavernij van de wet, maar wie in Christus gelooft, is met Hem erfgenaam en dus naar erfenis op weg. De Heilige Geest is in hem uitgestort, Die hem doet getuigen dat God zijn vader (Abba) is.
“Opdat, gelijk de zonde heeft geheerst tot den dood, ook de genade zou heersen tot eeuwig leven.”
Terwijl sommige hedendaagse theologen niet in Christus’ opstanding geloven en ook The Passion niet verder komt dan het lijden en sterven aan het kruis van de Heer, is Pasen toch het belangrijkste feest voor de gelovige. Het is het feest van zijn overwinning op de dood, niet op basis van Jezus’ goede werken maar op die van Zijn geloof. Hij wist wat Hem aan lijden stond te wachten, maar ook van de heerlijkheid daarna. Door Zijn opstanding werd Hij de Eerstgeborene van een nieuwe schepping, die geen enkele religie kent. Daarheen zijn christenen, op aarde als het ware nog stage lopend, op weg en krijgen zij straks een functie. Maar nu al verkeren zij in de opperkamer, waar Hij aan Zijn tafel brood en wijn uitdeelt. Aan het kruis heeft Jezus een einde gemaakt aan de wet en de zonde. Omdat Hij daar stierf is ieder mens voor God dood. Maar door Zijn opstanding is er nieuw leven voor wie gelooft. Daarom is Pasen in feite het enige christelijke feest.
“Gij zijt in Hem volmaakt, Die het Hoofd is van alle overheid en macht.”
Hoger dan wat men op aarde vrijheid noemt is die waarvoor de Heere Jezus zijn leven gaf. De leugen regeert in de wereld, waarin de mens slaaf van de zonde, wet en dood is. Om daarvan verlost te worden is wedergeboorte, door aanvaarding van Gods Woord, nodig. Echte vrijheid is buiten de legerplaats, waar men terecht komt door zich op de Heer en wat ‘boven’ is te richten. Hebreeën zegt dat de positie van gelovigen áchter het voorhangsel – de hemel – is. Daardoor komen zij buiten de samenleving te staan. Hun vrijheid is iets anders dan bandeloosheid, want zij zijn vrij om Christus en Zijn gerechtigheid te dienen. Volgens Exodus 32 was het gouden kalf toen reeds in de legerplaats te vinden en ‘de tent der samenkomst’ daarbuiten. Dat wierp een profetische schaduw vooruit. In het heiligdom, bij Christus, zouden gelovigen zich verzamelen. Met als gevolg dat zij in de praktijk buiten de wereld, ook de zogenaamd vrije maar in wezen onvrije westerse, komen te staan.
“En de waarheid zal u vrij maken.”
Romeinen 10:11-17 handelt over de positie van Israël, dat wij hebben leren kennen als het volk van God. In de brief aan de Romeinen schrijft Paulus over Israël. Hij zegt dat, hoewel er voor Israël een speciale toekomst is weggelegd, dat geen enkele consequentie heeft voor welke Israëliet dan ook. Als er voor het volk een speciale toekomst is weggelegd, dan betekent dit niet dat er een speciale toekomst is weggelegd voor een ieder die ooit maar deel heeft uitgemaakt van dat volk. Op school hebben we heel wat moeten Ieren over het Nederlandse volk, bijvoorbeeld over de 80-jarige oorlog. Wij hebben er echter geen deel van uitgemaakt. Er was voor het Nederlandse volk ook een toekomst, maar degenen die in het verleden leefden, maken geen deel uit van die toékomst.
Een wereldramp teistert binnenkort de wereld. De Bijbel spreekt over “grote verdrukking”, die in het Midden-Oosten begint en zich over alle volken uitbreidt. Alleen zij die in Christus geloven worden tijdig geëvacueerd. Zij gaan hun Heer tegemoet. Omdat bijna élke bijbelse profetie inmiddels werd vervuld, is er geen reden aan de vervulling van déze te twijfelen. Nú nog biedt God genade aan wie Hem zoeken. Dat is de boodschap van deze studie.
“Die dag zal u niet overvallen.”
Op wie of wat vertrouwt u in dit leven? Dat bepaalt uw situatie in de eeuwigheid. Welvaart op aarde houdt geen belofte in voor die toekomst. Het verhaal van Jezus over de rijke man en de arme Lazarus wijst daarop. En het opent bij nadere bestudering ook de ogen voor Gods plan met volken en individuen. Wie gelooft in Jezus Christus maakt deel uit van een nieuwe, eeuwige schepping. Maar velen weigeren. Zelfs Zijn overwinning op de dood overtuigde hen niet. En u?
“Wie in Hem gelooft heeft eeuwig leven.”
Wie gelooft in Christus,heeft twee persoonlijkheden. Dat “dubbelleven” kan hem verwarren. Daarom moet hij zichzelf leren zien, zoals God hem ziet. Zijn nieuwe leven (door wedergeboorte)is geborgen in Christus en vrij van zonde. De oude, vleselijke mens zondigt, maar is voor God dood. Daarom mag de christen zijn natuurlijke status als “afgelegd” beschouwen. Worstelt hij tóch met een schuldgevoel, wegens in zijn lichaam bedreven zonden, dan mag hij die belijden in de de zekerheid van vergeving. Wetend dat hij in een nieuw lichaam zondeloos zal zijn.
“Wie uit God geboren is, zondigt niet.”
Veel gelovigen leven onder hun stand, hoewel zij verlangen naar méér geestelijke rijkdom. De oorzaak is, dat zij wel de kruisdood van Jezus hebben aanvaard, die een einde maakte aan de oude schepping, maar zich onvoldoende bewust zijn van Zijn huidige positie als Hogepriester. Op behouden worden mag behouden léven volgen. Het nieuwe leven in de zekerheid dat in Hem alle zonden van de gelovige zijn weggenomen.
“Van de zonde vrijgemaakt, zijn wij Gode dienstbaar gemaakt.”
Voortgekomen uit een Koninklijke familie had de Heere Jezus rechten als Erfgenaam op de troon van David. Hij erfde die via Maria, de vrouwelijke lijn. Door haar huwelijk met Jozef kreeg het Koningskind de status van een zoon binnen een huwelijk. Uit het geslachtsregister van Jezus Christus blijkt dat hij in de Koninklijke opvolgingslijn staat van Abraham, Izak, Jakob en Juda. Het Davidische koningshuis loopt via Abraham en zelfs nog verder terug naar Adam. Aan Juda werd dat koningschap toegeschreven en uit die stam kwam dan ook de Heere Jezus voort. Bij gebrek aan zonen, erfden dochters. Als die er ook niet waren en iemand kinderloos bleef, ging het erfrecht naar diens broers of nog verdere verwanten. Dat gebeurde met de kinderloze Jecho-nias, een der verre voorvaderen als erflater naar het vlees van de Heere Jezus. De Heere Jezus werd niet als een buitenechtelijk kind verwekt, maar is de Koning der Koningen en de Heere der Heeren. Omdat Zijn geslachtslijn begint bij Adam is Hij ook de Zoon des Mensen. Dat is heel wat meer dan de buitenechtelijke Zoon in het gezin van een timmerman. Hij is de Allerhoogste, de Losser van de mensheid. Om die naar de aarde brengen, koos God de lijn die Hij wenste en beloofde.
“En Jakob gewon Jozef, den man van Maria, uit welke geboren is Jezus.”
God werkt niet aan de verbetering van de oude mens. Hij voorzag in Christus als begin van een nieuwe schepping, waarin Christus alles is in allen. Dit werk begon met de opstanding van Jezus op de derde dag na Zijn kruisdood. De Bijbel laat ons niet onwetend over de volmaking van Gods werk in Christus.
“Opdat Christus zij alles in allen.”
God werkt niet aan de verbetering van de oude mens. Hij voorzag in Christus als begin van een nieuwe schepping, waarin Christus alles is in allen. Dit werk begon met de opstanding van Jezus op de derde dag na Zijn kruisdood. De Bijbel laat ons niet onwetend over de volmaking van Gods werk in Christus.
“Opdat Christus zij alles in allen.”
Gehoorzaamheid aan God was het kenmerk van Jezus. Hij onderwierp Zich totaal aan het Woord van de Eeuwige. Als voorbeeld voor allen die geloven. Die houding staat haaks op het door theologen gestimuleerde streven van velen zich boven dat Woord te verheffen, in plaats van er nederig voor te buigen. In hoogmoed achten zij zichzelf hoger dan Jezus.
“Die uit God is hoort de Woorden Gods.”
Wat is er toch met Palestina aan de hand? Dit stukje land is bijna dagelijks in het nieuws. Wat is er met de bewoners? Welke rol speelden de Filistijnen in de oudheid en welke rol spelen de Palestijnen in het heden?
“En Abraham woonde als vreemdeling vele dagen in het land der Filistijnen.”
Jezus van Nazareth genas een blindgeborene en gebruikte dat als teken van iets veel groters. De mens in duisternis heeft iemand nodig die hem ziende maakt. De specifieke manier waarop de blindgeborene werd genezen is een magnifieke uitbeelding van hoe nieuw leven zou worden verwekt.
“Nooit is het gehoord dat iemand een blindgeborene de ogen geopend heeft.”
Nog gelooft Israël niet in zijn Messias. Het is blind voor de waarheid. Zijn hart is verhard, zegt de bijbel. Ooit zal het volk de naam van zijn Heer aanroepen. Dan verdwijnt de bedekking over Gods plan. Individueel wenden sommige joden zich al tot Hem. Zij krijgen nu al licht en uitzicht. Zoals iedereen die in Hem gelooft. Daarom mogen christenen Jood noch heiden het Evangelie van Christus onthouden.
“Het hart van dit volk is vet geworden.”